‘Meilenstein’ of molensteen?’, zo vroeg ik me vandaag af. Het eerste, Duits voor mijlsteen, is iets wat ik me niet vermag aanmatigen. Met mij de tijd doorreizen lijkt me al ondoenlijk, maar de tijd uit, lijdt men gewis schipbreuk!
Dan past molensteen beter. Zeker als je zo dikwijls een beroep op zorgverleners moe(s)t doen – dan voel je je al gauw ten last. Met onzichtbare beperkingen word je dat trouwens soms ook toegesist als je ergens aanklopt wegens molenstenen op je pad…
Daarom geen keuze.
Wél dit: ‘wil mij voor struikelen bevrijden, en ga mij met Úw Heillicht voor.’
Met een bloemetje, preciezer gezegd met de pelargonium graveolens oftewel: citroenplant, begin ik de felicitatieronde nieuwe stijl. Enigszins onzeker, want ik weet niet of er hier binnen (of buiten) elk kwartaal wel iets in bloei zal staan.
Maar dat was juist bij dit plantje ook de verassing. Enkele weken na de verplaatsing naar een raam op het zuiden kwam het ‘ineens’ tot ontluiking. Met kleine kelkjes, zich lavend aan de warmte van de zon.
Een plantje wat tot Zíjn doel komt.
Geve de Allerhoogste dat ook aan de jarigen van het eerste trimester – in de weg van het wonder!
Looking-away is not a proven, but the easiest method. We used to do it at the ‘Anschluß’ and even solemnly by ‘appeasement.’
Regarding this Ukraine had the ‘privilege’ that, after annexation of Crimea and eastern parts, next invasion-attacks occurred eight years later.
If the Russian bear had woken up earlier, we would probably only have turned around once…
But on 02/24/2022 we suddenly seemed wide awake. In ‘another world, a new time’…?
Looking upon the bloody state of their groaning homeland, Ukrainians might consider that.
Let Heaven be awake over them (and us)!
___
Twee jaar oorlog (2014-2024)
Wegkijken is geen beproefde methode, maar wel de makkelijkste weg. Vroeger deden we dat al bij de ‘Anschluß’ en plechtstatig zelfs met ‘appeasement.’
Dienaangaande had Oekraïne nog het ‘voorrecht’ dat, na de annexatie van de Krim en oostelijke delen, de volgende invasieaanval jaren op zich liet wachten.
Ware de Russische beer eerder ontwaakt, hadden wij ons vermoedelijk slechts nog een keer omgedraaid…
Maar op 24-02-‘22 schenen wij inééns klaarwakker. In ‘een andere wereld, een nieuwe tijd’…?
Ziende de bloedige staat van hun zuchtend vaderland, kunnen Oekraïners zich dat afvragen.
Niet geroepen, tóch verschenen voor de Rechter van hemel en aarde…. – dat huiveringwekkende einde verkoos onze voormalige minister-president.
Zonder durven af te doen aan beleefde moeiten, zwarigheden of gevoelde uitzichtloosheid van het bestaan, verdient dit beslist géén navolging. Wel omzien en mededogen naar levende worstelaars met (of zelfs: tegen) het leven.
Tegelijkertijd spreekt dit sterven boekdelen over de teloorgang van Nederland, de voortgaande afkeer van de God van Israël en Zijn Woord.
Dè Meester, Die Zijn tijden in ’s Vaders Hand wist, wijst met Zijn doorboorde Handen een andere Weg: der bekering, tot troost, ten Leven.
Het eerste gaat nog wel. Met vereende krachten zet je er een tandje bij en dan loop je (hopelijk) weer in. En in de pas. Maar achterlíggen is moeilijker. Dan moet het mes erin…
Geen tandjes erbij, maar stukken eraf.
Het afgelopen jaar raakte ik wat vermoeidheid betreft nog verder achterop. Redenen laten zich raden. Sommiger grensoverschrijdende bijdragen daaraan verjaren 2024 voor de tiende keer…
Het-mes-erin betekent concreet minder data-gebonden blogs en de verjaardagen per kwartaal i.p.v. maandelijks.
Deo volente. Immers, zelfs voor inleveren en achterliggen zijn we afhankelijk van Hem, van Wie de kracht is.
Bij alle oorlogsgeweld en aardbevingen van tweeduizenddrieëntwintig is het al heel wat, dat hier de lamp en het ventilatierooster nog hangen. Toch zoom ik deze afsluiting op iets anders in.
Want bij het raam ging een plant heel stilletjes zijn weg naar boven. Maand in, maand uit. Vanzelf ging dat niet… Regelmatig watergeven en af en toe de pot een kwartslag draaien, was ’t minste werk.
Maar de groei? Die kwam toch echt van Boven het plafond.
Dát te geloven, wens ik ook de laatste jarigen van 2023 van harte toe, evenals wasdom van en naar Boven.
Begin december probeerde ik een zevenjarige iets goeds mee te geven over een leven zónder vuurwerk.
Hoewel vurig en hardgrondig (hier dus maar met een d) voorstander van een algemeen vuurwerkverbod – vanwege Schepper, naaste en schepping – begon ik voorzichtig: ‘Omdat je gedoopt bent, hóéf je geen vuurwerk af te steken (…).’
Uit de hoek van de kamer, reageerde een oudere zus: ‘Ja, dat zegt u nu wel, maar de <<supermarkt>>* verkoopt het ook gewoon en die is toevallig wel van onze kerk.’
Daar had ik even niet van terug.
Temeer niet, omdat de betreffende winkelier nog hersteld-hervormd kerkenraadslid bleek ook…
Just as Bathsheba remained ‘Uriah’s’,1) Bethlehem remained Davids city.2) Neither Emperor Augustus nor King Herod could change that. Nor the UN or the so-called Palestinian authority nowadays.
Bethlehem, bread-house, is the city of David.
And that is exactly where He, the promised Son of David, came into the world. On occupied territory. Where there was room for much and many, except for ’them.’
There, in a manger, the Bread was laid. Low enough to fill hungry with good things, and to send rich empty away.
Have a satisfying Christmas, with the Bread of Life from Davids city!
____________
1) Matth. 1,6.
2) Luk. 2,4.
____________________
De stad Davids
Zoals Bathseba ‘die van Uria’ bleef,1) zo bleef Bethlehem de stad Davids.2) Geen keizer Augustus of koning Herodes kon dat veranderen. Evenmin de VN of de zogenaamde Palestijnse autoriteit nu.
Bethlehem, het broodhuis, is de stad Davids.
En precies dáár kwam Hij, de beloofde Davidszoon, ter wereld. In bezet gebied. Waar voor veel en velen plaats was, behalve voor ‘henlieden.’
Daar, in een kribbe, werd hét Brood neergelegd. Laag genoeg om hongerigen met goederen te vervullen én rijken ledig weg te zenden.
Een voedzaam Kerstfeest toegewenst, met het Brood des Levens uit de stad Davids!
Het moet wel heel erg misten, (aan)bakken of overkoken wil je in huis het plafond niet meer zien. In moderne huizen geeft dan vaak de rookmelder bijtijds een hoorbaar signaal vanaf het plafond.
Helaas doet het stukje wat ik voor november geschreven had, dat niet. Het ging over het energieplafond, waar de oorsprong van dit jaarthema lag. Maar het bestandje lijkt in rook te zijn opgegaan, niet goed opgeslagen of misschien verwijderd…?
Dat wie verjaarde in november zich vooral niet verwijderd wete! Het minst nog van de Schepper, Die nóg genadetijd geeft ter bekering. Van harte!
