DB – Pagina 18 – hominee.nl

db-445 Covid-19

db-445 (NL-D)

Covid-19

Sneller dan de gemiddelde woestijnsprinkhanenpopulatie Oost-Afrika verovert en kaalvreet, had ‘Corona’ ons in zijn greep te pakken. Begrijpelijk, want wij halen ons eten niet uit Afrika en evenmin is daar ook maar één woestijnsprinkhaan te vinden die eraan denkt de Middellandse Zee over te springen…

Ondertussen zitten wij danig met ‘Corona’ in onze – let wel: volle! – maag. Een virus dat voor geen Chinese Muur of grote wereldzee lijkt terug te deinzen.

Zorgwekkend. Angstaanjagend. Apocalyptisch?

Onze aller-allergrootste grootgrutters zijn behoorlijk van slag. Kaalslag is wat zij vrezen voor hun globale schappen en fabrieken.

En Oost-Afrika? Alléén de sprinkhaan kraait ernaar…

–

DEUTSCH

–

Covid-19

Rascher als eine durchschnittliche Wüstenheuschreckenpopulation Ost-Afrika erobert und kahlfrißt, hat ‚Corona‘ uns in dem Griff bekommen. Verständlich, denn wir holen unsere Nahrung nicht aus Afrika, und darüber hinaus gibt es dort nicht nur eine einzige Wüstenheuschrecke die auch nur daran denkt das Mittelmeer zu überhüpfen…

Inzwischen liegt ‚Corona‘ uns aber schwer im Magen – wollbemerkt: im vollen Magen! Ein Virus was sich vor kein Chinesischer Mauer oder großer Ozean zu scheuen scheint.

Besorgniserregend. Angsteinflößend. Apokalyptisch?

Unseren aller-allergrößten Großunternehmen sind schon ziemlich durcheinander. Kahlschlag ist was sie befürchten für ihre globalen Regalen und Fabriken.

Und Ost-Afrika? Nur der Springhahn kräht danach…

db-444 Een Hand voor Hanau / Eine Hand für Hanau

DB-444 (NL-D)

Een Hand voor Hanau

De doden van Hanau zijn niet meer. Hun waardigheid, hoewel onaantastbaar volgens de Duitse grondwet, werd grof geschonden.

Het zaad van de haat droeg een afschuwelijke vrucht in het hart, de gedachten, de woorden en tenslotte zelfs in de daden van een mensenkind.

Of de haatzaaiers het nog hebben meegekregen, weet ik niet. Wel, dat de hemelse Landman ook deze moeite, dit verdriet aanschouwt, opdat we het in Zijn Hand leggen.

Een Hand voor Hanau: een handvol troost, liefde en hoop. Want niet de haat, maar de Gerechtigheid heeft de Toekomst, want “de liefde vergaat nimmermeer.”*

–

DEUTSCH

–

Eine Hand für Hanau

Die Toten von Hanau sind nicht mehr. Ihren Würde, zwar unantastbar laut Deutsches Grundgesetz, wurde grob angetastet und verletzt.

Der Samen des Hasses trug einen abscheulichen Frucht im Herzen, den Gedanken, die Worte, und schließlich gar in den Taten eines Menschenkindes.

Ob die Hass-säer es mitgekommen haben, weiß ich nicht. Wohl aber, dass der himmlische Landmann auch dieses Elend und den Jammer ansieht, damit wir es in Seiner Hand geben.

Eine Hand für Hanau: eine Handvoll Trost, Liebe und Hoffnung. Denn nicht der Hass, sondern die Gerechtigkeit hat die Zukunft, denn „die Liebe höret nimmer auf.“*

* 1Kor. 13:8a.

DB-443 Mogelijkheden / Möglichkeiten (3)

DB-443 (NL-D)

Mogelijkheden (3)

Één van de mogelijkheden die ik momenteel onderzoek, is die van zelfstandige eigen woonruimte. Bij een steeds in waarde dalende (arbeidsongeschiktheids)uitkering is dat op termijn haalbaarder dan voortdurend stijgende woonlasten te moeten ophoesten en steeds minder ‘over’ te houden om van te leven.

Een eigen stekje op eigen grond zou daarom een Zegen zijn.

Géén grote pastorie, maar een kleine duurzame recreatie-/mantelzorg- of gewone woning, met ruimte voor bed, bad, brood, bureau, bezoekers en ‘bolide’. Vanwege een zwaar depressief gemoed nog één vereiste: voldoende zon- en daglicht, binnen- en buitenshuis.

Wie helpt?

Hoe? Daarover een volgende keer meer.

–

DEUTSCH

–

Möglichkeiten (3)

Einer der Möglichkeiten, die ich zurzeit untersuche, ist die eines selbständigen eigenes Wohnraums. Bei einer stets im Wert senkende Arbeitsunfähigkeitsrente, ist das auf Dauer machbarer als andauernd steigende Wohnlasten ausspucken zu müssen, wobei auch immer weniger zum Leben ‚übrig‘ bleibt.

Ein eigener Platz auf eigenem Grundstück wäre deswegen einen Segen.

Kein riesiges Pfarrhaus, aber eine kleine, nachhaltige Ferien- oder “Mantelsorgewohnung„ oder ein normales Häuschen. Mit genügend Platz für Bett, Bad, Brot, „Büro“, Besucher und „Bolide.“ Wegen eines schwer depressiven Gemütes noch eine Bedingung: ausreichend Sonnen- und Tageslicht, drinnen sowie draußen.

Wer hilft?

Wie? Darüber mehr beim nächsten mal.

DB-442 Mogelijkheden / Möglichkeiten (2)

DB-442 (NL-D)

Mogelijkheden (2)

Omdat ik regelmatig bij de Oosterburen ben, bleek ik er ook recht op te hebben: de zogenaamde ‘Schwerbehindertenausweis.’ Een soort gehandicaptenkaart voor mensen met bovengemiddelde beperkingen.

Natuurlijk krijg je die niet zomaar. Eerst wordt je medische dossier grondig doorgespit en tegen het licht gehouden. ’t Mijne bleek donker genoeg om de kaart meteen voor onbepaalde tijd te verstrekken. Levenslang…

Ook al wegen de mogelijkheden van zo’n ‘Ausweis’ niet op tegen de cognitieve en mentale beperkingen: ik kan er heel voordelig mee gaan zwemmen. Da’s bij de ongelukkige (jaarlijks in waarde dalende) arbeidsongeschiktheidsuitkering toch mooi meegenomen – met dank aan de Bondsregering!

–

DEUTSCH

–

Möglichkeiten (2)

Da ich regelmäßig in der Bundesrepublik bin, hatte ich anscheinend auch ein Recht darauf: den Schwerbehindertenausweis, eine Behindertenkarte für Menschen mit überdurchschnittliche Behinderungen.

Den Ausweis bekommt man heutzutage natürlich nicht einfach so. Zuerst werden einem die medizinische Unterlagen durchforscht und gegen das Licht gehalten. Meine waren düster genug um mir die Karte sofort unbefristet zu verleihen. Lebenslang…

Auch wenn die Möglichkeiten, welche der Ausweis bietet, die kognitive und mentale Einschränkungen überhaupt nicht ausgleichen können: ich kann damit sehr preisgünstig schwimmen gehen. Bei der unvorteilhafte (jährlich an Wert einbüßenden) Arbeitsunfähigkeitsrente, ist das doch eine angenehme Zugabe – dank der Bundesregierung!

DB-441 Mogelijkheden / Möglichkeiten (1)

DB-441 (NL-D)

Mogelijkheden (1)

Allereerst mijn oprechte en hartelijke DANK aan degenen die sinds mijn jubileum de helpende hand hebben geboden – én (of) gevouwen! Of het nu (anoniem) via het fonds, de brievenbus of anderszins was: BEDANKT!

Wat ‘er’ mee gedaan is? Had het een houdbaarheidsdatum, dan werd het tijdig smakelijk verorberd. Anders kreeg het een plaats in de werkkast, op de schrijftafel, of aan (of onder) pijnlijke ledematen en gewrichten (van fysio tot steunzolen).

Soms ging het in rook op. Dan werd de auto gestart: voor de dokter, in het pro-Deo pastoraat of voor een Woorddienst in een (onbemiddelde) gemeente.

Dank-U-wel!

–

DEUTSCH

–

Möglichkeiten (1)

Zuerst meinen aufrichtigen, und herzlichen DANK an diejenigen, die sich seit meinem Jubiläum hilfs- und gebetsbereit gezeigt haben. Ob es nun (anonym) mittels dem Fonds, dem Briefkasten, oder sonst wie geschah: DANKESCHÖN!

Was ‚damit‘ geschehen ist? Hatte es einen Haltbarkeitsdatum, dann wurde es rechtzeitig und schmackhaft verzehrt. Sonst bekam es einen Platz im Arbeitsschrank, auf den Schreibtisch, an (oder unter) schmerzhafte Glieder und Gelenke (von Physio bis zu Schuheinlagen).

Gelegentlich löste es sich in Rauch auf. Dann wurde das Auto gestartet: zum Arzt, in der pro-Deo Seelsorge, oder für einen Wortgottesdienst in einer (unbemittelten) Gemeinde.

Ich danke IHNEN!

OPT-01

Op persoonlijke titel: monologen van een individu

Inleiding: Ontboorden

Boordje af, knoopje los en typen maar. Op persoonlijke titel, dus niet als dit of dat, deze of gene, maar gewoon als individu, en ‘homo’ slechts in de betekenis van ‘mens.’ Eigenlijk best onwennig. Onhandig ook, in een wereld waarin we allemaal meester in het categoriseren zijn. Ieder ander (en onbewust onszelf ook) hebben we binnen de kortste keren in een hokje of vakje ondergebracht, al dan niet met een etiket. Soms wel zo veilig trouwens, niet alleen bij gevaarlijke stoffen…

Ongelabeld zit ik nu achter m’n scherm, althans ik probeer het. Zoekend naar mogelijkheden om boven m’n eigen hokjes-vakjes-denken uit te stijgen. Om dan vervolgens zo vrij als een vogeltje en toch niet vogelvrij, het orgel van het kleine toetsenbord te bespelen. Ongemerkt ben ik met deze enkele gedachte alweer vastgelopen en verstrikt geraakt. Eerst in het hokje van de gevederde, meest vliegende, creaturen en vervolgens onbewust het vakje van de kerkzaal met het grote orgel ingetuimeld. Zo groot als zo’n orgel ben ik trouwens niet, zoveel stemmig evenmin. ‘k Zou het ook niet eens willen worden, al ben ik ijdel genoeg het te willen zijn. Gelukkig maar, dat m’n veren kort worden gehouden.

Waarom dit geschrijf? Het was een suggestie uit één van de therapieën ter behandeling van mijn zware depressies, die, inmiddels al geruime tijd, recidiverend zijn en dus komen en gaan wanneer het hen belieft. Met dat gaan valt het trouwens nog wel tegen, want de zon kan niet zo hard schijnen of er zit in mijn leven wel een hele grote zwarte rand omheen, of minstens een grote dreigende onheilspellende of angstaanjagende stip aan de horizon. Een leven dus van crisis naar crisis en ongetwijfeld zal ik – mits ik tijd van leven krijg – ook daar de pen weleens overheen laten gaan, met alle afschrikwekkende klankkleuren die daarbij horen. Benieuwd of ik er zelf ook iets mee opschiet.

Niet wetend in hoeveel labels ik mij inmiddels alweer verstrikt heb, was de suggestie dus om wat op te schrijven. Gewoon als hersengymnastiek, als oefening in de kunst van het onthaasten, inspannen en ontspannen. Bijvoorbeeld om als het hoofd door een veelheid aan gedachten weer eens op hol is, de cognitieve beperkingen de waan van de dag tekenen of bepalen, en, op een rustiger moment, misschien ook wat aan reflectie te doen – wie zal het zeggen?

Om in tijden van overprikkeling te proberen, want meer is het niet, de focus te verleggen, of, bij wijze van abstractie, alles eruit te gooien in woorden. In het laatste geval acht ik het overigens onwaarschijnlijk dat meer dan twee ogen het onder ogen krijgen, maar wie weet!

Persoonlijk (en dat schikt, want het is allemaal op persoonlijke titel) heb ik al wel wat ideeën, maar de tijd zal leren wat en of er iets van terechtkomt. Of het allemaal waar is wat de lezer onder ogen krijgt? Ik mag het hopen. Al bedenk ik me wel, dat er soms (terecht) labels zijn waaraan ik me niet ontworstelen kan, mag of wil. Vakjes waarvan de grenzen ten behoeve van mijn naaste niet hoog genoeg kunnen worden opgetrokken. Of hokjes, met een dak erboven, om zelf desnoods onder te kunnen (ver)schuilen, of met een extra vlonder, voor als het water van beneden stijgt. Misschien dat diverse stijlfiguren, de kunsten der retorica, of de behendigheid der fantasie me dan ter wille kunnen zijn. Om bij het ontrafelen van de waarheid als ik verstrikt raak en tussen de raderen van labels, hokjes en vakjes dreig te versnipperen, voor erger te behoeden.

Monologen dus. In méér dan honderd woorden. Eindelijk! Want was is het soms een gevangenis als je er niet ééntje meer aan het papier mag toebetrouwen. Voor wie lijdt onder zijn breedsprakigheid, zoals ondergetekende ten gevolge van een schedel-hersen-trauma, zullen ook die oefeningen hun blijvende waarde behouden en zal ik me blijven dwingen om – met alle labels en petten op – in 100 woorden mijn stem te verheffen, maar hier hoeft het even niet. Hier kan ik op persoonlijke titel ‘los’ gaan, als het moet tot in de eindeloze nuance waarin m’n gedachten vaak verstrikt raken en mijn woorden blijven steken als ik, ten gevolge van hetzelfde letsel, de draad weer eens ben kwijtgeraakt…

De lezer merkt, ik draaf nu al een beetje door en in m’n hoofd steekt een storm op. Een eindeloze monoloog kondigt zich al aan. Maar voor een beginnetje, moet ik nu toch echt gaan afronden.

Op persoonlijke titel. Onregelmatig, en, om praktische redenen, alleen in het Vaderlands – over labels gesproken! Misschien over de meest, maar, om de verwachtingen wat te temperen: vermoedelijk over de minst interessante of uiteenlopende dingen. Hopelijk het schrijven waard. En als er dan onverhoeds een aanzetje mee gegeven of méégegeven wordt tot een waardevolle gedachte, bij mezelf of bij anderen, dan is het niet vergeefs geweest. Dan ben ik al dik tevreden. À propos dik, over het zijn ervan en hoe je dat label kwijtraakt – ja, dat kan echt! – zou ik ook nog wel een paar bladzijden kunnen vullen.

Voor nu zwijgt het orgel. Het scherm gaat uit. Knoopje dicht, boordje aan. Zo ben ik dan ook wel weer. Op persoonlijke titel: welkom aan boord!

Augurken / Essiggurken

DB-440 (NL-D)

Augurken

Ooit had ik een tante die er dol op was. Zelf ben ik er niet zo van, maar omdat ik er héél-af-en-toe toch wel zin in heb, heb ik altijd een potje koud staan. Warm smaken ze me niet.

Héél-af-en-toe is eigenlijk nog overdreven, zo bleek afgelopen maandag. Ik kreeg er bijna het zuur van, zo ver waren ze al over de houdbaarheidsdatum heen: 5 juli 2018! Da’s voor mijn maag te riskant. Wie durft?

Nu maar hopen dat de vers gekochte zure bommen wel op tijd verorberd worden. Ten laatste oudejaarsavond A.D. 2023 als voor-, hoofd- en nagerecht…

–

DEUTSCH

–

Essiggurken

Es gab mal eine Zeit, da hatte ich eine Tante, die sie gerne aß. Persönlich esse ich sie kaum, aber da ich ganz-ganz-selten doch Appetit darauf habe, steht immer ein Gläschen in Kühlschrank bereit. Kalt, denn warm gefallen sie mir nicht so.

Ganz-ganz-selten ist eigentlich noch Zuviel gesagt, so zeigte sich am letzten Montag. Fast bekam ich vom Anblick schon Sodbrennen, soweit waren sie schon abgelaufen: Haltbarkeitsdatum 05.07.2018! Zu riskant für meinen Magen, also wer traut sich?

Ich hoffe nun, dass die frisch eingekaufte Ersatzcornichons schon rechtzeitig verzehrt werden. Spätestens an Silvester A.D. 2023, als Vorgericht, Hauptgang und Nachtisch…

Verjaardagswensen met een wrak / Geburtstagswünsche mit einem Wrack (1/12)

DB-439 (NL-D)

Verjaardagswensen met een wrak (1/12)

Vijfendertigjaar geleden belandde dit autootje (opnieuw) in mijn bezit. Me dunkt alleen al daarom een aardig thema voor de foto’s bij de verjaardagen van tweeduizendtwintig of, zo u wilt: twintig-twintig.

Waar het allemaal zal opduiken? Ik heb nog geen idee. Wel is het handiger te transporteren dan een plant, dus dat belooft wat…

Na al die jaren, rijdt het nog steeds. Mits er natuurlijk een hand is, die het voortbeweegt. Is dat niet precies datgene wat we vieren bij een verjaardag?

We zijn er nog, dankzij de Hand Die ons voortbeweegt en doet leven.

Welgefeliciteerd!

–

DEUTSCH

–

Geburtstagswünsche mit einem Wrack (1/12)

Fünfunddreißig Jahren sind es her, da bekam ich dieses Miniaturauto wieder. Schon deswegen ein schönes Thema für die Fotos bei den Geburtstagswünsche des Zweitausendzwanzig, oder, salopp gesagt: Zwanzig-zwanzig.

Wo es alles auftaucht? Noch habe ich keine Ahnung. Sicherlich ist es einfacher zu transportieren, als die Pflanze es war… Deswegen schon vielversprechend!

Nach all den Jahren fährt der Wagen immer noch. Vorausgesetzt, es gibt natürlich eine Hand, die es antreibt. Ist das nicht auch genau das, was wir bei einem Geburtstag feiern?

Es gibt uns noch, Dank der Hand, Der uns antreibt und lebendig erhält.

Gratuliere!

Auschwitz

db-438 (nl-d)

Auschwitz

één opa, één oma, één moeder, één vader, één puber, één zoon, één dochter, één baby, één verwante, één Jood, één Sinti, één Roma, één leraar, één rabbijn, één slager, één juffrouw, één juwelier, één boer, één gelovige, één arbeidsongeschikte, één herder, één soldaat, één homo, één agent, één student, één scholier, één gevangene, één minister, één secretaresse, één acteur, één klerk, één atheïst, één arts, één naaister, één zwerver, één christen, één (on)bekende, één arme, één rijke, één ….,

één mens

in Auschwitz werd één mens vermoord,

en dat méér dan één-komma-één-miljoen keer *

één onvergeten: #WeRemember

–

* vrij naar Abel Herzfeld: “Er zijn in de Tweede Wereldoorlog geen zes miljoen joden uitgeroeid, maar er is één jood vermoord en dat zes miljoen keer.”

–

deutsch

–

Auschwitz

ein Opa, eine Oma, eine Mutter, ein Vater, ein Jugendlicher, ein Sohn, eine Tochter, ein Baby, ein(e) Verwandte(r), ein Jude, ein Sinti, ein Roma, ein Lehrer, ein Rabbiner, ein Metzger, eine Lehrerin, ein Juwelier, ein Bauer, ein Gläubiger, ein Arbeitsunfähige, ein Hirte, ein Soldat, ein Homo, ein Polizist, ein Student, ein Schüler, ein Gefangener, ein Minister, eine Sekretärin, ein Schauspieler, ein Schreiber, ein Atheist, ein Arzt, eine Schneiderin, ein Penner, ein Christ, ein(e) (Un)Bekannte(r), ein Armer, eine Reiche, ein(e) ….,

éín Mensch

in Auschwitz wurde éín Mensch ermordet,

und das mehr als éíns-Komma-éín-Million mal *

éín unvergessen: #WeRemember

–

* frei nach Abel Herzfeld: “Es sind im 2. Weltkrieg nicht sechs Million Juden ausgerottet, sondern es ist éín Jude ermordet worden, und das geschah sechs Million mal.”

Verliezen (4) / Verluste (4)

DB-437 (NL-D)

Verliezen(4)

Vandaag de climax van het kwartet: een bijna-verlies na een opeenstapeling van gebreken, gebrekkigheid, gebrokenheid en tekorten. ’t Is één van de moeilijkste woorden voor een man ‘in de kracht’ van zijn leven.

Nee, ik schreeuw het niet fier, trots en manmoedig de wereld in. Evenmin hysterisch, al ben ik soms wanhopig – daarvoor zijn gelukkig professionals!

Ik prevel het als een gebroken mens, met handicaps, manco’s en tekorten: „Help.”

Hoe? Wat? Waar? Daarover een volgende keer meer, want verliezen, bieden soms ook onverwachts kansen en mogelijkheden. Vaak moet je wel eerst de drempel van (bovengenoemd) h-woord over. Bij dezen!

–

DEUTSCH

–

Verluste(4)

Heute der Klimax des Quartetts: einen Fast-Verlust nach einer Anhäufung von Mängel, Gebrechlichkeit, Gebrochenheit, und Defizite. Es ist eines der schwierigsten Worte für einen Mann ‚in der Kraft‘ seines Lebens.

Nein, ich brülle es nicht stolz, überheblich und mannhaft in die Welt hinein. Genauso wenig hysterisch, obwohl ich manchmal verzweifelt bin – dafür gibt es glücklicherweise Profis!

Ich murmele es leise vor mich hin, als gebrochener Mensch mit Behinderungen, Schwächen und Unzulänglichkeiten: „Hilfe.“

Wie? Was? Wo? Mehr darüber beim nächsten Mal, denn Verluste bieten gelegentlich auch unerwartet Chancen und Möglichkeiten. Oft muss man zuerst die Schwelle des (obengenannten) H-Worts hinüber. Zack!