Bij alle oorlogsgeweld en aardbevingen van tweeduizenddrieëntwintig is het al heel wat, dat hier de lamp en het ventilatierooster nog hangen. Toch zoom ik deze afsluiting op iets anders in.
Want bij het raam ging een plant heel stilletjes zijn weg naar boven. Maand in, maand uit. Vanzelf ging dat niet… Regelmatig watergeven en af en toe de pot een kwartslag draaien, was ’t minste werk.
Maar de groei? Die kwam toch echt van Boven het plafond.
Dát te geloven, wens ik ook de laatste jarigen van 2023 van harte toe, evenals wasdom van en naar Boven.
Begin december probeerde ik een zevenjarige iets goeds mee te geven over een leven zónder vuurwerk.
Hoewel vurig en hardgrondig (hier dus maar met een d) voorstander van een algemeen vuurwerkverbod – vanwege Schepper, naaste en schepping – begon ik voorzichtig: ‘Omdat je gedoopt bent, hóéf je geen vuurwerk af te steken (…).’
Uit de hoek van de kamer, reageerde een oudere zus: ‘Ja, dat zegt u nu wel, maar de <<supermarkt>>* verkoopt het ook gewoon en die is toevallig wel van onze kerk.’
Daar had ik even niet van terug.
Temeer niet, omdat de betreffende winkelier nog hersteld-hervormd kerkenraadslid bleek ook…
Just as Bathsheba remained ‘Uriah’s’,1) Bethlehem remained Davids city.2) Neither Emperor Augustus nor King Herod could change that. Nor the UN or the so-called Palestinian authority nowadays.
Bethlehem, bread-house, is the city of David.
And that is exactly where He, the promised Son of David, came into the world. On occupied territory. Where there was room for much and many, except for ’them.’
There, in a manger, the Bread was laid. Low enough to fill hungry with good things, and to send rich empty away.
Have a satisfying Christmas, with the Bread of Life from Davids city!
____________
1) Matth. 1,6.
2) Luk. 2,4.
____________________
De stad Davids
Zoals Bathseba ‘die van Uria’ bleef,1) zo bleef Bethlehem de stad Davids.2) Geen keizer Augustus of koning Herodes kon dat veranderen. Evenmin de VN of de zogenaamde Palestijnse autoriteit nu.
Bethlehem, het broodhuis, is de stad Davids.
En precies dáár kwam Hij, de beloofde Davidszoon, ter wereld. In bezet gebied. Waar voor veel en velen plaats was, behalve voor ‘henlieden.’
Daar, in een kribbe, werd hét Brood neergelegd. Laag genoeg om hongerigen met goederen te vervullen én rijken ledig weg te zenden.
Een voedzaam Kerstfeest toegewenst, met het Brood des Levens uit de stad Davids!
Het moet wel heel erg misten, (aan)bakken of overkoken wil je in huis het plafond niet meer zien. In moderne huizen geeft dan vaak de rookmelder bijtijds een hoorbaar signaal vanaf het plafond.
Helaas doet het stukje wat ik voor november geschreven had, dat niet. Het ging over het energieplafond, waar de oorsprong van dit jaarthema lag. Maar het bestandje lijkt in rook te zijn opgegaan, niet goed opgeslagen of misschien verwijderd…?
Dat wie verjaarde in november zich vooral niet verwijderd wete! Het minst nog van de Schepper, Die nóg genadetijd geeft ter bekering. Van harte!
’t Is dan toch nog een pragmatische, strategische stem geworden. Strategisch om vooral NIET in te stemmen met pro-Europees links of waan van de dag rechts – beide: al dan niet extreem.
Pragmatisch over het midden dan? Onmogelijk! Daarvoor zijn, om enkele voorbeelden te noemen, het leven en de rustdag te kostbaar.
Dat een voluit principiële stem heel moeilijk werd, grijpt (en klaagt) me ondertussen wel aan.
Echter, op een laag-verkiesbare plaats meen ik toch nog iemand gevonden te hebben, die – ’t is uiteraard een man – wél de oude beginselen is toegedaan.
Daarmee veranderde blanco nipt in ‘nummer-zoveel’ van lijst twaalf…
Dat gezegd zijnde, heb ik nog twijfels over mijn persoonlijke stembusgang van morgen. Dát echter is niet de climax van dit vierluik. Want ware het niet ’t beste dat ons gehéle volk, mét de vreemdelingen in onze poorten, ‘naar den HEER’ en Zijne sterkte’ vroegen?
Dan kwam het ook met partijen en verkiezingen wel goed. Van ‘u vraagt, wij draaien’ naar ‘Gíj gebiedt, wij dienen.’
Onmogelijk? Het is slechts een wenkje van Zijn Goddelijke almacht.
Maar als degenen die het Woord uitwendig kennen en behoren te houden – u, jij, ik? – dát al niet meer geloven, wat dan…?
Woord houden (4/4)
Dan passen verootmoediging en smeekgebed. Voor onszelf, voor onze politieke partijen, en voor allen door wier hand het God ons (nu en straks) belieft te regeren. Om Zijn ontfermende genade, ondanks onze ontrouw en Woord-breuk.
Hij immers, houdt wél getrouw Zijn Woord.
En overeenkomstig dat geopenbaarde Woord zullen kiezers, gekozenen en stemonthouders geoordeeld worden. Wél voor degenen die in Zijn wegen (zoeken te) wandelen en handelen – om de verdienste van Christus, Die Woord hield tot het einde. Wee voor degenen die niet wilden dat Hij Koning over hen zou zijn.
Voor ‘t land ware het te wensen, dat men na de stembusgang een radicaal andere weg insloeg dan dat men nu aan de potentiële kiezers voorspiegelt.
Wat zou Nederland dáár goed mee zijn!
Dat elk mensenleven, vanaf het prilste begin, weer beschermt wordt. Het gezin (nee, niet “D66-proof” zoals in een recent SGP-wetsvoorstel…) als hoeksteen der samenleving, wakker en niet ‘woke’, de christelijke rustdag erin, bijzondere scholen eruit (omdat álle onderwijs Bijbels behoort), het Joodse volk bemind, en hart voor kwetsbaren.
Kortom, dat men ons voorhoudt, voorleeft: “Tot God wilt u begeven, Zijn heilzaam Woord neemt aan.”
Woord houden (2/4)
Nóg beter ware vanzelfsprekend dat er partijen waren, die vóór de verkiezingen dé Weg wezen en deze nadien ook metterdaad gingen. Die woord houden, en hét Woord, als enige Bron en Norm, Richtsnoer en Kompas – hoog houdend – volgen.
Afhankelijk – onder het beding van de zegen des Heeren.
Dan wordt de spoeling, ondanks 26 kieslijsten, dun.
Zelfs de enige partij die Schrift en belijdenis onverkort als fundament heeft, stelt teleur. Want nog niet de helft van de top-vijf van lijst 12 blijkt achter het eigen (Bijbels gefundeerde en op de scheppingsorde aansluitende) beginselprogram te staan.
Als een hernieuwde poging om het Joodse volk te vernietigen, steeg de nationaalsocialistische geest op uit de afgrond. Wat met de Reichpogromnacht ontbrandde, zich weerspiegelend in de kapotgeslagen (winkel)ruiten en brandende synagogen, kende zijn weerga niet: de Holocaust.
Tenware de Almachtige niet geweest, zij waren vergaan…
Vijfentachtig jaar later laait het antisemitisme weer op. Zelfs in de straten van het ‘Nie wieder!’
Terwijl het beminde volk vecht tegen een genocide door Hamas c.s., wagen oude en nieuwe vijanden zich aan een kansloze missie.
Evenwel is God hún Koning van oudsher. Dat Israël daarom op de Heere vertrouwe!
Het beminde volk Israël kreeg in de afgelopen maand een zee aan rampspoed te verwerken. En nog stijgen er dagelijks raketten tegen het Godsvolk op – letterlijk én figuurlijk.
Maar Gaza dan? Gunnen we de naasten op die strook van het Beloofde Land dan geen stil en gerust leven? Welzeker en méér ook!
Want voor Jood, Gazaan en wereldburger geldt: ‘Welgelukzalig is hij die den God Jakobs tot Zijn Hulp heeft, wiens verwachting op den HEERE zijn God is.’*
Een kalme reis is er niet mee verbonden, wel een eeuwige Vrede.
Wie verjaarde in oktober, jage dáárnaar – hartelijk!
Wie er langsloopt, ziet haast geen verschil. De voren liggen er weer net zo bij als op de biddag. En hoewel de foto dezelfde is, werd het land bewerkt, gemaaid en geoogst. Werden er handen uit de mouwen gestoken, rapporten geschreven, diploma’s behaald en huishoudens draaiende gehouden. En nog zoveel meer! Zelfs daar waar men het zelf niet (meer) kon.
In onderscheid tot zoveel anderen op aarde…
Ging dat allemaal vanzelf?
Wie de politieke partijen hoort, zou dat bijna denken. Maar nee, het was en is omdat de Heere kracht, wasdom, zaaiing en oogst gaf.
Hij houdt getrouw Zijn Woord!*
___
Vgl. Genesis 8:22 ‘Voortaan al de dagen der aarde zullen zaaiing en oogst, en koude en hitte, en zomer en winter, en dag en nacht niet ophouden.’
