hominee.nl

db-551

Elisabeth II (1926-2022)

Na haar laatste ademtocht trad ‘Operation London Bridge’ in werking. Velen werden erdoor in diepe rouw, bewogenheid en beweging bracht – worldwide…

Immers, Elizabeth Alexandra Mary, hiernamaals geen koningin meer, ging door de Doodsjordaan. Géén brug, niet voor toegewijde en geliefde vorstinnen, leidde daaraan voorbij. Tenslotte was Elisabeth ook van Adam.

Maar wie in de tijd hartelijk van Christus werd, is zelfs ín die eenzaamste weg van alle vlees niet alleen. Geenszins vanwege ‘s mensen aardse positie, maar omdat Hij dé Koning is, was en eeuwig blijft.

Dat koningen, koninginnen, én onderdanen, door deze roepstem, Hém zouden zoeken!

db-550

Bossche Jan 8/12

Jarig ben je nooit alleen. Sommigen trekken er zelfs een heel jaar voor uit. Neem nu de Bossche Jan aan de Parade: die viert dit jaar zijn achthonderdjarig bestaan.

Een veelbewogen geschiedenis. Waarin eeuwen na de Reformatie zelfs een omgekeerde beweging plaatsvond – onder de hand van Napoleon en zijn ‘kale Fransen.’

De Bossche spits evenwel bleef naar Boven wijzen. Niet omdat Johannes de Evangelist daar is of Maria (de moeder des Heeren), maar naar Hem, Die hen verloste en daar een plaats bereidde: Jezus Christus.

Wanneer Hij ons Leven is, verjaren we nooit (meer) alleen. Van harte!

db-549

DANK

’t Was weer een hele ‘kluif’ om alle felicitaties te lezen en van een vinkje, duimpje, of een antwoord te voorzien. Uit alle windstreken vonden ze hun weg naar ’s-Hertogenbosch of Wijk en Aalburg.

Ik val in herhaling, maar het blijft me verwonderen. Elk jaar opnieuw: de enorme hoeveelheid, de vriendelijkheid en de betrokkenheid die eruit spreekt.

Héél hartelijk DANK daarvoor!

THANKS

Apart from in Dutch I received gratulations in many foreign languages on occasion of my birthday last week. Sometimes I even needed the help of the online translator to really ‘get’ the message.

THANK You very much!

db-548

42

Als ik te middernacht – Deo volente – de tweeënveertig aantik, dan doe ik dat hopelijk zonder pride of (boeren)trots.

Hopelijk? Ja, want de spade hoeft niet zo heel diep achter de witte boord de grond (van eigen hart en leven) in, of de omgekeerde vlaggen schieten als bonte paddenstoelen en doelmissers tevoorschijn…

Ook voor wat betreft het achterliggende tropenjaar. Dan blijft er mijnerzijds weinig over om aan te tikken.

Daarentegen een wonder nóg niet ‚afgetikt‘ te zijn. Onverdiend gedragen en gespaard in het geheim van Gods lankmoedigheid en geduld. Nóg in het heden der genade.

Onmisbaar en duurzamer dan trots: dé ROTS.

db-547

De twee van Den Bosch (7/12)

Ze hebben de meeste vierkante meters van alle Bosschenaren. Helemaal voor zichzelf. Een prachtig stukje Bosch: de Heinis.

Ze mogen dan wat stikstof uitstoten, maar hun energieverbruik ligt lager dan dat van mijn eenpersoonshuishouden.

Aan voorbijgangers geen gebrek: meestentijds wandelaars.

Of ze ook weten hoe bevoorrecht ze zijn…?

Weten wij het als we jarig waren in juli? Misschien met minder vierkante meters, maar toch? Misschien minder voorbijgangers, soms zelfs eenzaam, maar hopelijk niet alleen…?

Wij zijn géén koeien en zij géén mensen. ’t Mag weleens gezegd worden…

Wij: voorbijgangers. Onderweg. De énige goede Herder aanbevolen!

db-546

Stikstofarm ontbijt

Vanochtend heb ik ‘de boer’ uit mijn ontbijt weggelaten. Ter bewustwording – niet om te demonstreren of te provoceren!

Hierdoor ontbreekt er nogal wat: sinaasappel, magere kwark, maiswafel, kaas, blauwe besjes en zelfs het schepje tarwezemelen plus havermoutvlokken. Tot het theezakje toe!

Zonder de boer houd ik ‘s morgens niet meer dan een beker kokend water en wat medicijnen over.

Trots op de boer ben ik niet. Trots past eigenlijk geen mens, zeker geen christen.

Dankbaarheid wel, dat de hemelse Landman nog boeren én wasdom (dat is: groei) geeft – onverdiend. Én bidders: vóór schepping, overheid, onderdaan, óm rentmeesters.

db-543 NL

Interview

Aarzelend zei ik schuchter mijn medewerking toe. De verleiding het niet te doen, was groot – evenals de depressies. Maar roeping gaf de doorslag, en ‘Hoofdstuk 3’ werd mijn verantwoordelijkheid.

Niet om mij(n verhaal), maar wegens de onverdiende trouw van Hem, Die bewaarde voor afgronden.

Vóór: medegenoten, omstanders en andersgezinden.

Tégen: liefdeloze, laag- en lafhartige bejegening van de naaste.

Volgens sommige ‘stuurlui’: ongelezen al een ‘verschrikkelijk’ boek. Maar ik hoop en bid – om kleine stapjes vooruit in de bespreekbaarheid van (ook) deze gebrokenheid.

Niemand móét het lezen. Voor wie het wel aandurft, moge het – ondanks mijn onvolkomenheden – tot zegen dienen.